Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11-08-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.289.2017.1.MS2

Nie podlega zwolnieniu z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym, a tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od całego wypłaconego odszkodowania

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi z tytułu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika (dalej: „Pracownik”). Pracownik był w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm., dalej: „Kodeks pracy”).

Pracownik odwołał się od oświadczenia Wnioskodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia składając pozew do sądu i wnosząc m.in. o:

1. przywrócenie do pracy u Wnioskodawcy na stanowisku i warunkach określonych w umowie o pracę,
2. zasądzenie od Spółki na jego rzecz kwoty wynagrodzenie brutto za cały okres pozostawania bez pracy, od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy do dnia prawomocnego przywrócenia do pracy, z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia Wnioskodawcy odpisu pozwu do dnia zapłaty,
3. zasądzenie od Wnioskodawcy na jego rzecz kosztów procesu.

Wnioskodawca w odpowiedzi na pozew wniósł natomiast m. in. o:

1. oddalenie powództwa w całości,
2. zasądzenie od pracownika na rzecz Wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W toku procesu sądowego strony podjęły rozmowy ugodowe. W ramach tych rozmów ustalono, że strony decydują się na zakończenie przedmiotowego sporu poprzez zawarcie ugody sądowej. Strony ustaliły, że zgodnie z art. 56 w zw. art. 58 Kodeksu pracy pracownikowi zostanie wypłacona kwota tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę (dalej: „Odszkodowania”). W związku z powyższym zamierzają podpisać ugodę, w której wskażą, że Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić na rzecz pracownika kwotę tytułem Odszkodowania w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania (dalej: „Ugoda”). Kwota Odszkodowania będzie wyższa od kwoty określonej w art. 58 Kodeksu pracy, tj. kwoty odpowiadającej wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Dodatkowo nie jest wykluczone, że pracownik zażąda również zmiany w zawartej ugodzie trybu rozwiązania umowy o pracę na rozwiązanie za porozumieniem stron i będzie tym warunkować zawarcie Ugody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwota Odszkodowania otrzymana przez pracownika od Wnioskodawcy na podstawie Ugody będzie w całości wolna od podatku, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy?
2. W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 za nieprawidłowe, czy kwota Odszkodowania otrzymana przez pracownika od Wnioskodawcy na podstawie Ugody będzie wolna od podatku do wysokości określonej w art. 58 Kodeksu pracy, tj. do wysokości odpowiadającej wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy do tej kwoty?

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie wypłacone w związku z zawartą Ugodą będzie w całości wolne od podatku dochodowego, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy. (Ad. 1).

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania Nr 1 za nieprawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy kwota Odszkodowania otrzymana przez pracownika od Wnioskodawcy na podstawie Ugody będzie wolna od podatku do wysokości określonej w art. 58 Kodeksu pracy, tj. do wysokości odpowiadającej wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od kwoty Odszkodowania do tej wysokości. (Ad.2).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania Nr 1

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniem podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy. Stosownie zaś do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dalej, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT wynika, że otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wypłaci Pracownikowi kwotę Odszkodowania na podstawie ugody sądowej w oparciu o art. 56 § 1 Kodeksu Pracy.

Zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy: „Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy”.

Nie ulega wątpliwości, że strony toczącego się postępowania sądowego mogą uznać roszczenie powoda za uzasadnione i zakończyć spór w ramach ugody sądowej. Natomiast kwestia odszkodowania za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia może być przedmiotem takiej ugody.

Tym samym art. 21 ust. 1 pkt 3 będzie stanowić podstawę do zwolnienia wypłaconego Odszkodowania z podatku.

Dodać należy, że ewentualna zmiana przez strony trybu rozwiązania umowy o pracę nie wpłynie na możliwość zastosowania przedmiotowego zwolnienia. Zmiana ta nie będzie konwalidować dokonanego przez Wnioskodawcę rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia, tym samym pracownikowi niezależnie od zmiany trybu rozwiązania umowy na podstawie zawartej ugody wciąż będzie przysługiwało Odszkodowanie na podstawie art. 56 Kodeksu pracy, tj. z tytułu naruszenia przez Wnioskodawcę przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę.

Należy zauważyć, że art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT nie limituje kwoty odszkodowania do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Wskazuje tylko, że wysokość lub zasady jego ustalania mają wynikać z odrębnych przepisów. Podobnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 872/07), zgodnie z którym: „ art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. stanowi nie o zwolnieniu odszkodowań do wysokości wynikającej z przepisów odrębnych ustaw (…), lecz o zwolnieniu odszkodowań, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw (…). W przepisie tym nie chodzi więc o wysokość faktycznie otrzymanego odszkodowania, lecz o jego istotę. Dodać także należy, że w myśl art. 184 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c), ugody sądowe podlegają kontroli sądu, którego obowiązkiem jest uznanie ugody za niedopuszczalną, jeżeli jej treść jest niezgodna z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Dodatkowo w sprawach pracowniczych, sąd jest zobowiązany do badania ugody, by ta nie naruszała słusznego interesu pracownika – art. 469 k.p.c.”

Możliwość zwolnienia od podatku kwoty odszkodowania wypłaconej na podstawie Kodeksu pracy w ramach ugody sądowej potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych.

Między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. ITPB2/415-282/14/IB, wskazał w stosunku do zapytania dotyczącego ugody sądowej, że: „Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i w jego uzupełnieniu, w dniu 12 grudnia 2012 r. przed Sądem Rejonowym Wnioskodawczyni zawarła z płatnikiem ugodę, na mocy której płatnik składek rozwiązał z Nią na mocy porozumienia stron umowę o pracę oraz zobowiązał się, że zapłaci na Jej rzecz kwotę 135.000,00 zł tytułem odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. Wysokość i zasady ustalania przedmiotowego odszkodowania wynikały wprost z przepisów prawa pracy dotyczących niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę – art. 44, 45, 471 Kodeksu pracy. (…) Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawczynię oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymane przez Nią odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy. W konsekwencji, od kwoty ww. odszkodowania płatnik nie miał obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek.

Podsumowując, Odszkodowanie wypłacone pracownikowi przez Wnioskodawcę w związku z zawartą Ugodą będzie w całości wolne od podatku dochodowego, tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania od niego zaliczki na podatek dochodowy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania Nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie będzie w całości wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Jeżeli jednak stanowisko to zostanie uznane za nieprawidłowe, to z ostrożności Wnioskodawca zauważa, że nie można uznać, że takie odszkodowanie w ogóle nie będzie objęte zwolnieniem wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt ustawy o PIT. W przeciwnym wypadku oznaczałoby to wykładnię non per est, czyli interpretowanie przepisu w taki sposób, żeby był on niemożliwy do zastosowania.

Jeżeli nie uzna się Odszkodowania w całości za wolnego od podatku, to należy chociaż uznać, że jest ono wolne od podatku w części określonej w odpowiednim przepisie Kodeksu pracy. Zgodnie z brzmieniem art. 58 Kodeksu pracy: „Odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia”.

Tym samym należy uznać, że w przypadku nieuznania całej kwoty Odszkodowania za wolną od podatku, Odszkodowanie będzie wolne od podatku do wysokości określonej w art. 58 Kodeksu pracy, tj. Odszkodowanie będzie wolne od podatku do wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od kwoty Odszkodowania do tej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.)), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu wynika, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane na podstawie ugody sądowej odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. np. z przepisów Kodeksu pracy.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Pracownik odwołał się od oświadczenia Wnioskodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia składając pozew do sądu i wnosząc m.in. o przywrócenie do pracy u Wnioskodawcy na stanowisku i warunkach określonych w umowie o pracę, zasądzenie od Spółki na jego rzecz kwoty wynagrodzenie brutto za cały okres pozostawania bez pracy, od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy do dnia prawomocnego przywrócenia do pracy, z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia Wnioskodawcy odpisu pozwu do dnia zapłaty, zasądzenie od Wnioskodawcy na jego rzecz kosztów procesu. W toku procesu sądowego strony podjęły rozmowy ugodowe. W ramach tych rozmów ustalono, że strony decydują się na zakończenie przedmiotowego sporu poprzez zawarcie ugody sądowej. Strony ustaliły, że zgodnie z art. 56 w zw. art. 58 Kodeksu pracy pracownikowi zostanie wypłacona kwota tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. W związku z powyższym zamierzają podpisać ugodę, w której wskażą, że Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić na rzecz pracownika kwotę tytułem Odszkodowania w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o umorzeniu postępowania. Kwota Odszkodowania będzie wyższa od kwoty określonej w art. 58 Kodeksu pracy, tj. kwoty odpowiadającej wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;

Zgodnie z art. 56 § 1 ww. ustawy pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Stosownie do art. 58 ww. ustawy odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia (art. 60 Kodeksu pracy).

Ponadto zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Jednocześnie, w przedmiotowej sprawie zgodnie z warunkami zawartej ugody kwota odszkodowania została określona na kwotę wyższą niż wysokość wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Ustalenie wysokości przedmiotowego odszkodowania we wskazany wyżej sposób nie pozwala zatem przyjąć, że podstawę określenia jego wysokości stanowił art. 58 Kodeksu pracy.

Innymi słowy, Wnioskodawca stosownie do zawartej ugody sądowej wypłacił odszkodowanie, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikały wprost z przepisu Kodeksu pracy. Nieuprawnione jest zatem twierdzenie, że omawiane zwolnienie przedmiotowe obejmuje odszkodowanie do wysokości kwoty określonej w art. 58, bowiem ww. przepis takiego rozwiązania nie przewiduje.

Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zatem wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Tym samym tylko określone zdarzenia prawne bądź spełnienie określonych przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia skutkuje zwolnieniem z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień zabronione jest stosowanie zarówno wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.

Mając na uwadze powyższe, ww. odszkodowanie nie podlega zwolnieniu z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym, a tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od całego wypłaconego odszkodowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej oraz orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że orzeczenia te nie są wiążące dla Organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w niej jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/